۱ – تعداد بیشتری از ما کرونا می‌گیریم؛ دیری نخواهد پایید که تقریباً در هر خانواده‌ای یک کرونایی داشته باشیم. با گذر از تابستان و رسیدن فصل سرما، میزان شیوع شدت وحشتناک تری خواهد داشت.

۲ – تعداد پزشکان و پرستارانی که کرونا گرفته اند، بسیار بالا می‌رود و از گردونه خدمات درمانی خارج می‌شوند. به دلیل بالا رفتن تعداد بیمار از یک طرف و کاهش تعداد پزشک و پرستار، فشار مضاعفی بر کادر درمان وارد می‌شود و کارایی شان به شدت افت می‌کند و این وضعیت به نوبه خود به افزایش تلفات انسانی می‌انجامد.

۳ – ظرفیت بیمارستان‌ها پر می‌شود. پذیرش بیماران اعم از کرونایی و غیر کرونایی به کندی انجام می‌شود و صف بیمار شکل می‌گیرد. بخش‌های مراقبت‌های ویژه نیز پر از بیماران بد حال می‌شوند و تعداد بیشتری از بیمارانی که نیاز به این بخش‌ها دارند، پشت درهای آن، جان می‌سپارند. تلفات بیماران غیرکرونایی هم بیش از پیش می‌شود.

۴ – توسعه تخت‌های بیمارستانی و تولید تجهیزات درمانی مانند ونتیلاتور از رشد بیماران عقب می‌ماند و اوضاع وخیم‌تر می‌شود.

۵ – با افزایش تصاعدی بیماران و فروپاشی ولو نسبی سیستم درمانی، درصد فوتی‌ها به نسبت بیماران بالا می‌رود و افرادی که در شرایط مشابه قبلی نجات می‌یافتند، فوت می‌کنند.

۶ – سازمان‌های حمل و دفن اموات (آرامستان ها) با انبوه اجسادی مواجه می‌شوند که هر چه سریع‌تر باید دفن شوند. در همان حال، افرادی که حاضرند اجساد کرونایی را غسل کنند و دفن کنند، کمتر از میزان نیاز خواهد شد و دفن اموات، به مشکلی جدی تبدیل می‌شود.

۷ – افزایش وحشتناک بیماران و فوتیها، به تعطیلی بسیاری از کسب و کارها، کند شدن روند امور عمومی جامعه و شیوع وحشت و اضطراب در جامعه خواهد انجامید. استرس همه جا را پر خواهد کرد.

جلوگیری از فاجعه دست خودمان است: ماسک بزنیم و به کسانی هم که ماسک نزده اند، تذکر بدهیم؛ کرونا وحشیانه، بی رحمانه و بی وقفه می‌کُشد.